31 سال از انقلاب اسلامی ایران می گذرد، اکنون زمان آن فرا رسیده است تا انقلابیون به آسیب شناسی سال هایی که تحت لوای جمهوری اسلامی گذشته است بپردازند. با تحلیل عمیق، منطقی، علمی و فارغ از روزمره گی ها و حب و بغض های سیاسی بسنجند که تا چه میزان به اهداف و آرزوهای انقلاب رسیده اند. آزادی تا چه حد وجود دارد به کرامت و عزت انسان ها به چه میزان احترام گذاشته می شود، وضعیت ارزش های اخلاقی، فرهنگی و دینی در قبل و بعد از انقلاب چگونه است، بررسی کنند که چرا بعد از 30 سال از انقلاب، انقلابیون دیروز، نخست وزیر محبوب امام، رئیس سه دوره مجلس، دو رئیس جمهور، ده ها وزیر، خانوده شهید بهشتی، رجایی ، همت، بیت امام، خانواده باکری ها، چند مرجع تقلید و میلیون ها مردم و... را متهم به ضدیت با انقلاب و یا غافل و جاهل می خوانند و آیا ضدیت این همه با هم با انقلاب ممکن است؟ و آیا بر عکس این ممکن نیست؟ یعنی این ها انقلابیون واقعی هستند و دیگران انقلاب را به انحراف کشانده اما امروز خود را صاحب انقلاب می دانند و همه چیز را قبضه کرده اند. مسلما در انقلابی که مردم در بهمن 57 به پا کردند هدف وسیله را توجیه نمی کند، به اسم ولایت فقیه بدترین و شرم آورترین اقدامات انجام نمی گیرد، آزادی انسان ها محترم شمرده می شود ، آزادی در اندیشه، بیان، تفکر و..، همه اجازه حضور و رقابت برای کسب قدرت را دارند، به اجبار کسی را وادار به مسلمانی و رعایت ظواهر مسلمانی نمی کنند،عدالت به تمامی و در تمام نهادها و سطح ها بر پا می شود، جان انسان ها ارزش داره و به عقایدشان احترام گذاشته می شود، مردم از لحاظ اقتصادی و معیشتی در سخت ترین شرایط ممکن قرار نمی گیرند و.. که اگر اینگونه نباشه ، پس برای چه انقلاب کردند؟
اما 22 بهمن امسال امیدوارم سبزهای محترم با اقتدار کامل و در نهایت آرامش و سکوت حضور بیابند، سکوت بی تردید بدترین تیری خواهد بود که بر پیکره استبداد خواهد خورد، شعارهای مان واقع بینانه و منطقی باشه، سبزها قدرت شون رو در روز عشورا به رخ کشاندند و نشون دادند که اگه لازم شد نیروهای مجهز به همه چیز!! هم نمیتونند در مقابل شان بایستند. پس 22بهمن را با آرامش و سکوت و پرداخت کمترین هزینه سپری کنیم. که پیروزی از آن حق خواهن و حق جویان است.
در مملکت چو غرش شیران گذشت و رفت این او او سگان شما نیز بگذرد